Współuzależnienie to poważne zjawisko, które stanowi równie duże zagrożenie dla rodziny, jak sam nałóg osoby uzależnionej. Co warto o nim wiedzieć? Jakie są objawy współuzależnienia? Odpowiadamy.
Współuzależnienie – co to jest?
Współuzależnienie to bardzo poważne zjawisko, które opiera się na niezdrowej nieadaptacyjnej zależności osoby, która nie jest uzależniona od osoby uzależnionej. Innymi słowy współuzależnienie to sytuacja, w której osoba nieuzależniona żyje życiem osoby zmagające się z nałogiem. W takiej sytuacji osoba współuzależniona najczęściej:
- podporządkowuje swoje zachowanie do osoby chorej,
- dostosowuje się do rytmu picia (lub przyjmowania innej używki)
- całkowicie rezygnuje ze swoich aspiracji.
- przejmuje wszystkie obowiązki rodzinne,
- kontroluje, nadzoruje, broni osoby uzależnionej.
Współuzależnienie można również ująć jaką występowanie u obydwojga ludzi dysfunkcyjnych potrzeb. Współuzależniona czuję się nadmiernie zobowiązania względem drugiej osoby oraz wykazuje przemożne poczucie bycia potrzebnym. Osoba uzależniona widząc tę potrzebę nadmiernie podlega na partnerze i wykorzystują jego chęć pomocy.
Współuzależnienie – nie tylko alkohol
Najczęstszą przyczyną współuzależnienia jest alkoholizm. Równocześnie nie jest jedyna przyczyna współuzależnienia . Może mieć ona również miejsce m.in. w przypadku uzależnienia jednego z dwojga osób od narkotyków.
Warto również podkreślić, że współuzależnienie od alkoholu nie występuje jedynie pomiędzy partnerami. Może się ono również pojawić pomiędzy rodzicami a dziećmi, rodzeństwem, a nawet między współlokatorami.
Terapia rodzinna
Jeżeli w rodzinie pojawiają się oznaki współuzależnienia konieczna jest terapia, która obejmie nie tylko osobę uzależnioną, ale również współuzależnioną i innych najbliższych członków rodziny.
Jak wykazały badania w takiej sytuacji szansa na wyjście z choroby alkoholowej chorego jest o kilkadziesiąt procent wyższa, aniżeli w sytuacji, w której na terapię zgłasza się jedynie osoba uzależniona.
Niestety większość osób współuzależnionych nie chce podjąć się terapii. Nie dostrzega, że są one częścią większego problemu. Ponadto często po rozpoczęciu terapii decydują się na jej zakończenie.